hallO vrienden en bekenden, familie en volgers, lezers en voorlezers
We zijn thuis en de eerste 12 uren in Nederland zitten er alweer op, ruim zelfs.
Nog even een laatste verslag tikken voor de junkies die zich afvragen wat ze nu toch iedere ochtend zullen gaan doen. Uhh, langer in bed blijven misschien?
De vlucht van Orlando naar Houston was op tijd en duurde een kleine 2,5 uur. We hadden dit keer een touch screen schermpje in de stoel voor ons dus iedereen kon duwen en kijken wat ie wou, of luisteren want er was ook 'n groot muziekaanbod. Ik zat naast Donja en haar schermpje was out of order. Aangezien ik wat wilde slapen hebben we na 'n half uur van stoel geruild zodat zij Hannah Montana kon kijken en ik de binnenkant van mijn ogen ging opzoeken.
Toen de landing werd ingezet hadden Ludwine en ik weer pech; een half uur lang zakken en shaken door de bewolking buiten. Ludwine werd misselijk, ik probeerde door vrij duidelijk in en uit te ademen zo ontspannen mogelijk te blijven. T viel niet mee en oh, wat kan een half uur toch lang duren. De rest had natuurlijk weer nergens last van ...
In Houston uit t toestel en op zoek naar gate E20. Wat meters lopen, even naar de wc, met t treintje naar de juiste vertrekhal en toen was ik weer boven Jan. Ludwine echter niet. T viel ons op dat we nergens meer door een controle hoefden en eenmaal bij de gate(s) was alles te koop, zo ook vloeistoffen die dus mee aan boord mochten zonder ingesealed te worden. Of dit 'n koffie van Starbucks was of 'n XL cola van de Bueger King, alles mocht mee.
- Toch raar dat alles buiten Amerika mega streng lijkt te zijn terwijl je de indruk krijgt dat ze er daar niet veel omgeven wat er t land uit gaat. Ik heb bv ook nergens een bodyscan gezien. Ik voel me er niet onveilig door maar waarom doen "wij" dan zo super safe?
Hetzelfde met t scheiden van afval, wat een heel ander onderwerp is, maar wat heeft t voor wereld-effect als een land als Amerika hun afval niet scheidt en wij hier panisch glas van papier scheiden en plastic van batterijen? -
Okay, back to the airport. In Houston dus geen gedoe met controles en bagage. We hadden twee uur de tijd om gewoon te wachten, helaas zonder draadloos internet maar wel met 'n "Wendy's" bij de gate en wat leuke winkeltjes. Eerst maar 'ns een laatste fastfood maaltijd gescoord met onze laatste Dollars. Lekker!
Daarna nog wat kleine dingen gekocht bij 'n souvenirswinkeltje en de credit card getrokken. Deze hebben we overigens niet veel gebruikt op vakantie en dat vind ik wel prettig: er staan geen schokkende verrassingen op me te wachten aan t einde van de maand.
Rond 15.15 u begonnen t boarden en moesten we wachten totdat onze rij afgeroepen werd. We zaten dit keer met z'n vijven langs elkaar met als enige spelbreker t gangpad.
Ik aan t raam, dan Rob, dan t gangpad, dan Noël, dan Ludwine en als laatste Donja.
Ludwine had ondertussen een Advil ingenomen en voelde zich al wat beter.
Toen we goed en wel in de lucht waren bleek t 'onboard entertainment' systeem niet te werken en helaas kreeg de steward t niet gefixt wat inhield: wel schermpjes, geen uitzending. Ik vond t niet zo erg maar voor de kinderen was t wel even balen. T goede nieuws: de vlucht duurde "maar" 9.40 uur en dat was toch bijna 'n uur minder dan de heenreis.
Na de 1e ronde van frisdrank, thee of koffie heb ik een slaaptablet genomen en heb ik een kleine 2,5 uur geslapen. Ik had gehoopt op een ander resultaat maar helaas, de druk op de blaas won t van de Temazepam, blijkbaar. Daarna nog wat zitten dutten, buurman Rob zat te lezen en onze drie groupmembers in de middenberm vermaakten zich met kaarten, deels op de laptop, deels met echte speelkaarten.
Wat er zoal geserveerd werd tijdens de vlucht is me grotendeels ontgaan, ik had m'n eigen lunchpakket gemaakt en teerde nog op de Houston burger met fries.
Regelmatig ging t lampje aan van de gordels en werd er turbulentie verwacht, dit viel meestal wel mee.
Er was 1 stuk in de route wat inderdaad nogal deed denken aan de Veolia trein tussen Cuijk en Nijmegen maar t was te doen. Of misschien deed de Temazepam op de achtergrond nog wat werk en onderging ik t daarom allemaal wat rustig?
Halverwege de vlucht werd t donker maar t werd vanzelf ook weer licht. Blijft mooi om dat zo hoog boven de wolken mee te maken, zeker zonder turbulentie. We vlogen over Ierland en midden Engeland, er werd nog snel een croissant uitgedeeld en toen was t tijd voor Schiphol. T was helder en de landing ging perfect, niemand misselijk en geen gedoe met in/uitademen. T kan dus wél!
Vliegtuig uit, op weg naar de douane, even naar de wc en toen richting bagageband 20. De vishengel koker van Noël kwam er als 1e op, de rest van onze spullen kwamen als allerlaatste dus hebben we best 'n tijdje staan wachten.
De taxi stond al klaar en om 9.02 u reden we t terrein van Schiphol af, op weg naar Brabant.
Kleine auto's! Geen palmbomen! Nog steeds 1,57 Euro voor een liter brandstof langs de snelweg, alles groen en in bloei! Smalle en vooral volle wegen, zelfs op een zaterdagochtend.
Om 10.30 u waren we thuis en was er koffie met cake!
De uren daarna heb ik me wakker kunnen houden met t opruimen van vanalles, de dieren en verhalen vertellen. Daarna 'n dutje en weer in actie tot etenstijd. Ik had t koud, mijn buik deed vreemd en ik was moe, heel moe. Dus weer naar bed, eventjes maar ... maar dat werden 2,5 uur en de rest van de avond heb ik lekker op de bank tv gekeken: t NOS journaal, Hart van Nederland en Shownieuws. Er is weinig veranderd in twee weken behalve dan dat Amsterdam vol ligt met vuilnis en Jan Smit zijn havenbewijs heeft gehaald.
Goh, zijn we daar voor terug gekomen? Voor t weer in ieder geval niet, t scheelt verd*mme meer dan 17 graden met ginds ... morgen maar op de zonnebank anders is t Florida-bruin snel gone with the wind.
Tot zover dit vakantieblog, ik heb geen foto's gemaakt tijdens de terugreis dus ga niet zoeken waar ze te vinden zijn: nergens! Ik heb nog 3 volle dagen om bij te komen en dan zit de vakantie er echt op.
Iedereen nogmaals bedankt voor t lezen en reageren, we hebben een ontzettende leuke, warme en mooie vakantie gehad!!
zaterdag 15 mei 2010
vrijdag 14 mei 2010
Live from the airport
hi there folks
We zitten nu bij gate 4 op Orlando International Airport en zowaar, ik kan online dankzij één of andere onbeveilige verbinding. Heb ik voorlopig even iets te doen want we moeten nog ruim een uur wachten voordat er weer enige actie van ons verwacht wordt; boarden.
Iedereen was tussen 7 en 7.15 u uit bed vanochtend en de laatste dingen waren snel gedaan. Beddengoed afhalen, kasten controleren, laatste kleren ergens in zien te proppen, brood smeren en weg wezen. Nog een laatste rondje over de Lazy Breeze Loop en toen de 27 South op, richting de I-4 die ons vervolgens naar de 417 Toll Road stuurde en binnen 40 minuten waren we op t vliegveld.
De display gaf aan 'fuel level low' en dat was prima; we mochten de auto met een lege tank inleveren wat inhoudt dat we zo'n 1000 miles gereden hebben en voor $ 120 hebben getankt, das zegmaar 1600 km voor 94 Euro. Doe dat eens na in Nederland met een dikke Ford Explorer onder je kont ...
Oke, auto ingeleverd bij Budget Returns, stelde weinig voor dus de spullen op een karretje en roll on. Met de lift naar de vertrekhal en daar even in de rij om de bagage af te geven bij de balie van Continental. De geprinte A4-tjes uit t Clubhouse werden hier toch vervangen door echte boarding passen, de bagage werd door gelabeld naar Amsterdam dus in Houston kunnen we "net doen wat we willen". De vishengel van Noel zat in een speciale koker dus die moest ook naar een speciale balie maar we hebben er alle vertrouwen in dat ook dit piece of luggage op goed in A'dam aan komt.
Toen was t tijd voor wat breakfast en dat varieerde van een warme sandwich tot yoghurt en ja, donuts!
Alles achter de kiezen en richting de douane voor de controle. Schoenen uit, alles losse items in een bak, tassen op de band, laptop in 'n bak en scannen maar. Oh en wij zelf moesten natuurlijk ook door t poortje.
Daarna alles weer op en aan en richting de gate en daar zitten we nu.
Donja en Noel hebben hun laptop aangesloten op de palen met stroom, de mijne kan nog wel even op de accu vooruit.
De vlucht naar Houston gaat op tijd dus deel 1 van de lange reis lijkt voorspoedig te gaan verlopen. Als t landen dan ook nog mee valt hebben we dat alvast gehad ...
We zitten nu bij gate 4 op Orlando International Airport en zowaar, ik kan online dankzij één of andere onbeveilige verbinding. Heb ik voorlopig even iets te doen want we moeten nog ruim een uur wachten voordat er weer enige actie van ons verwacht wordt; boarden.
Iedereen was tussen 7 en 7.15 u uit bed vanochtend en de laatste dingen waren snel gedaan. Beddengoed afhalen, kasten controleren, laatste kleren ergens in zien te proppen, brood smeren en weg wezen. Nog een laatste rondje over de Lazy Breeze Loop en toen de 27 South op, richting de I-4 die ons vervolgens naar de 417 Toll Road stuurde en binnen 40 minuten waren we op t vliegveld.
De display gaf aan 'fuel level low' en dat was prima; we mochten de auto met een lege tank inleveren wat inhoudt dat we zo'n 1000 miles gereden hebben en voor $ 120 hebben getankt, das zegmaar 1600 km voor 94 Euro. Doe dat eens na in Nederland met een dikke Ford Explorer onder je kont ...
Oke, auto ingeleverd bij Budget Returns, stelde weinig voor dus de spullen op een karretje en roll on. Met de lift naar de vertrekhal en daar even in de rij om de bagage af te geven bij de balie van Continental. De geprinte A4-tjes uit t Clubhouse werden hier toch vervangen door echte boarding passen, de bagage werd door gelabeld naar Amsterdam dus in Houston kunnen we "net doen wat we willen". De vishengel van Noel zat in een speciale koker dus die moest ook naar een speciale balie maar we hebben er alle vertrouwen in dat ook dit piece of luggage op goed in A'dam aan komt.
Toen was t tijd voor wat breakfast en dat varieerde van een warme sandwich tot yoghurt en ja, donuts!
Alles achter de kiezen en richting de douane voor de controle. Schoenen uit, alles losse items in een bak, tassen op de band, laptop in 'n bak en scannen maar. Oh en wij zelf moesten natuurlijk ook door t poortje.
Daarna alles weer op en aan en richting de gate en daar zitten we nu.
Donja en Noel hebben hun laptop aangesloten op de palen met stroom, de mijne kan nog wel even op de accu vooruit.
De vlucht naar Houston gaat op tijd dus deel 1 van de lange reis lijkt voorspoedig te gaan verlopen. Als t landen dan ook nog mee valt hebben we dat alvast gehad ...
donderdag 13 mei 2010
foto's 13 mei
K-Mart and it's happy customers
hoeveel donuts kun je hebben?
ook hier werd de knip getrokken
en ja, dat klopte: all you could eat!
Aan alles komt 'n eind
beste lezers,
De vakantie zit er officieel nog niet helemaal op maar vandaag was wel de laatste volle dag hier in de Orlando-area en tja, dan is t einde van twee weken sun en fun toch redelijk dichtbij.
Vanmorgen hebben we t rustig aan gedaan en tussendoor alvast wat dingen ingepakt en opgeruimd.
Het ontbijt bestond uit gekookte eitjes, melk en sap. De koelkast moet toch leeg en alles weg gooien is ook zonde.
Vanaf 11.55 uur konden we online inchecken en dit moest in t Clubhouse omdat we hier geen printer hebben. Toen de laptop aangaf dat de incheck mogelijk was zijn we met z'n allen naar t Clubhouse gegaan en was t binnen 10 minuten gepiept. Ging 'n stuk vlotter als thuis, voor de heenreis. Het land in kost meer moeite dan t land uit, als dat morgen op de vliegvelden ook t geval is zijn we zo thuis. (nouja ... )
Rob zag dat er een container stond waar je gesloten, ongebruikte levensmiddelen kon achterlaten voor de plaatselijke voedselbank. Goed plan maar eerst nog even wat shoppen om de middag door te komen.
Als 1e gingen we naar de K-Mart die ik ergens onderweg had gezien, ergens aan de 27 North.
Maar we zagen 'm niet. Wel een Walmart maar die kenden we ondertussen wel. Na navraag te hebben gedaan bij 'n klein tankstation bleek dat we net de andere kant op hadden moeten rijden dus zo gezegd, zo gedaan.
T aanbod was vergelijkbaar met de Walmart maar toch werd er weer iets gevonden wat we nog niet eerder gezien hadden; een spel van Spongebob en 'n mini vlieger. Rob vond nog 3 "shotgun" t-shirts en toen maar weer naar de kassa.
Om de hoek zat een 'Dunkin Donuts' en ondanks de hoeveelheid die we de afgelopen twee weken naar binnen hebben gewerkt zagen we t toch wel zitten om op de laatste dag hier even te stoppen. Donja en Noël namen er zelfs twee, ach ze zijn nog jong ... ze groeien er wel over heen.
Und jetzt? Naar de Harley Davidson-store across the road want hoe je t ook went of keert, meneer heeft een Harley dus mag ie met Harley merchandise rondlopen. Dat mag natuurlijk iedereen en dat hebben ze in zo'n winkel ook 't liefste maar wij vinden t altijd ietwat raar als mensen die geen Harley hebben doen alsof ze er eentje hebben door rond te lopen in 'n Harley t-shirt of sweater zodat iedereen denkt "wow, die heeft 'n Harley!" (en ja, das een vooroordeel)
Bij de opruiming hing een leuke blouse en nog in de goede maat ook, er werd nog een t-shirt gevonden en er ging een halsband mee voor Hasso.
Next? 'Posner Park' , t winkelcentrum waar ik laatst alleen naar toe was gegaan en waar ik toen een grote 'Books A Million' had gezien. Het was een half uurtje tuffen over de 27 en toen kon er weer geparkeerd worden. Donja, Ludwine en Noël gingen even naar JC Penney terwijl Rob en ik de boekwinkel bezochten. T was er lekker rustig en na 'n rondje neuzen ben ik in de koffiehoek gaan zitten, zonder koffie.
De muffins en taartjes keken me wel aan maar ik keek niet terug. Ik kan 't wel!
Rob ontdekte de Civil War afdeling en ja, dan zit er niets anders op dan geduldig af te wachten.
Uiteindelijk ging hij met 3 boeken de winkel uit, de JC Penney-bezoekers hadden ook nog wat gekocht en dus konden we verder.
Where to? Nou, wat dacht je van de Cracker Barrel?! Want er moet altijd 1 winkel zijn die t record aantal bezoeken krijgt en da's deze vakantie de Cracker Barrel, afgezien van de Winn-Dixie natuurlijk.
Ik had t nu wel gezien met t 'rammelende vat' en bleef buiten op de veranda zitten.
De familie kwam enige tijd later buiten met twee tassen en toen was t back to the villa want je kunt wel vanalles kopen maar t moet ook mee naar Nederland.
De kids gingen zwemmen en ik probeerde online te gaan wat helaas niet lukte.
Rond 17 uur waren de koffers zo goed als gepakt en hebben we nog wat opgeruimd.
Stilaan kregen we honger en besloten we voor de laatste x wat te gaan eten aan de 192, een weg die stikt van giftshops en restaurants.
Bij t Clubhouse gaven we onze gesloten flesjes frisdrank af en zelfs de Budweiser die over was werd hartelijk in ontvangst genomen. De voedselbank bezoekers weten niet wat ze zien komende week.
Qua avondeten wilden we naar een buffet en dus lazen we aandachtig de grote reclameborden langs de weg. Aangezien de 'Golden Corral' net iets voor de 'Sizzler' lag werd t de 1e. T was er druk maar hey, there's always room for more.
T buffet kostte $12 per persoon, 'n frisdrank $ 2.30 en de keuze was reuze. Spaghetti met allerlei sauzen, warme groenten, salades, fruit, pizza, vis en veel vlees, puree of frietjes, nasi of witte rijst ... you name it. Ook de toetjes zagen er lekker uit en beter, ze waren t nog ook.
Regelmatig werden de vuile borden opgehaald, kwam er iemand vragen of alles naar wens was en werden er schone borden neer gezet. En verdomd, daar was op de valreep van de vakantie toch nog iemand die tegen Rob zei dat ie op een Civil War soldaat leek. We maakten ons al bijna zorgen!
Om 19.30 u waren we thuis, met nog een brood uit de supermarkt zodat we morgen wat boterhammen mee kunnen nemen voor in t vliegtuig. De kids zijn reeds gedouched en hangen, samen met de 'oudjes', voor de tv. En nu is er wel internet dus ik kan t verslag afronden incl een paar foto's van vandaag.
Morgen gaan we hier rond 07.45 u weg, auto inleveren op t vliegveld en dan richting 'bag drop' want officieel zijn we al ingecheckt. Of t zo ook echt werkt merken we morgen wel.
We vliegen om 11.55 u (onze tijd) naar Houston, daar moeten we 2,5 u wachten en dan door naar Amsterdam waar we zaterdag om 08.20 u landen, dat is dan jullie tijd.
Hopelijk zit alles mee en kunnen we rond 9.00 u de taxi in, back home.
Mijn plan is om zaterdagavond nog even een stukje te tikken over de reisdag maar ik beloof niets, t kan ook zondag worden.
De vakantie zit er officieel nog niet helemaal op maar vandaag was wel de laatste volle dag hier in de Orlando-area en tja, dan is t einde van twee weken sun en fun toch redelijk dichtbij.
Vanmorgen hebben we t rustig aan gedaan en tussendoor alvast wat dingen ingepakt en opgeruimd.
Het ontbijt bestond uit gekookte eitjes, melk en sap. De koelkast moet toch leeg en alles weg gooien is ook zonde.
Vanaf 11.55 uur konden we online inchecken en dit moest in t Clubhouse omdat we hier geen printer hebben. Toen de laptop aangaf dat de incheck mogelijk was zijn we met z'n allen naar t Clubhouse gegaan en was t binnen 10 minuten gepiept. Ging 'n stuk vlotter als thuis, voor de heenreis. Het land in kost meer moeite dan t land uit, als dat morgen op de vliegvelden ook t geval is zijn we zo thuis. (nouja ... )
Rob zag dat er een container stond waar je gesloten, ongebruikte levensmiddelen kon achterlaten voor de plaatselijke voedselbank. Goed plan maar eerst nog even wat shoppen om de middag door te komen.
Als 1e gingen we naar de K-Mart die ik ergens onderweg had gezien, ergens aan de 27 North.
Maar we zagen 'm niet. Wel een Walmart maar die kenden we ondertussen wel. Na navraag te hebben gedaan bij 'n klein tankstation bleek dat we net de andere kant op hadden moeten rijden dus zo gezegd, zo gedaan.
T aanbod was vergelijkbaar met de Walmart maar toch werd er weer iets gevonden wat we nog niet eerder gezien hadden; een spel van Spongebob en 'n mini vlieger. Rob vond nog 3 "shotgun" t-shirts en toen maar weer naar de kassa.
Om de hoek zat een 'Dunkin Donuts' en ondanks de hoeveelheid die we de afgelopen twee weken naar binnen hebben gewerkt zagen we t toch wel zitten om op de laatste dag hier even te stoppen. Donja en Noël namen er zelfs twee, ach ze zijn nog jong ... ze groeien er wel over heen.
Und jetzt? Naar de Harley Davidson-store across the road want hoe je t ook went of keert, meneer heeft een Harley dus mag ie met Harley merchandise rondlopen. Dat mag natuurlijk iedereen en dat hebben ze in zo'n winkel ook 't liefste maar wij vinden t altijd ietwat raar als mensen die geen Harley hebben doen alsof ze er eentje hebben door rond te lopen in 'n Harley t-shirt of sweater zodat iedereen denkt "wow, die heeft 'n Harley!" (en ja, das een vooroordeel)
Bij de opruiming hing een leuke blouse en nog in de goede maat ook, er werd nog een t-shirt gevonden en er ging een halsband mee voor Hasso.
Next? 'Posner Park' , t winkelcentrum waar ik laatst alleen naar toe was gegaan en waar ik toen een grote 'Books A Million' had gezien. Het was een half uurtje tuffen over de 27 en toen kon er weer geparkeerd worden. Donja, Ludwine en Noël gingen even naar JC Penney terwijl Rob en ik de boekwinkel bezochten. T was er lekker rustig en na 'n rondje neuzen ben ik in de koffiehoek gaan zitten, zonder koffie.
De muffins en taartjes keken me wel aan maar ik keek niet terug. Ik kan 't wel!
Rob ontdekte de Civil War afdeling en ja, dan zit er niets anders op dan geduldig af te wachten.
Uiteindelijk ging hij met 3 boeken de winkel uit, de JC Penney-bezoekers hadden ook nog wat gekocht en dus konden we verder.
Where to? Nou, wat dacht je van de Cracker Barrel?! Want er moet altijd 1 winkel zijn die t record aantal bezoeken krijgt en da's deze vakantie de Cracker Barrel, afgezien van de Winn-Dixie natuurlijk.
Ik had t nu wel gezien met t 'rammelende vat' en bleef buiten op de veranda zitten.
De familie kwam enige tijd later buiten met twee tassen en toen was t back to the villa want je kunt wel vanalles kopen maar t moet ook mee naar Nederland.
De kids gingen zwemmen en ik probeerde online te gaan wat helaas niet lukte.
Rond 17 uur waren de koffers zo goed als gepakt en hebben we nog wat opgeruimd.
Stilaan kregen we honger en besloten we voor de laatste x wat te gaan eten aan de 192, een weg die stikt van giftshops en restaurants.
Bij t Clubhouse gaven we onze gesloten flesjes frisdrank af en zelfs de Budweiser die over was werd hartelijk in ontvangst genomen. De voedselbank bezoekers weten niet wat ze zien komende week.
Qua avondeten wilden we naar een buffet en dus lazen we aandachtig de grote reclameborden langs de weg. Aangezien de 'Golden Corral' net iets voor de 'Sizzler' lag werd t de 1e. T was er druk maar hey, there's always room for more.
T buffet kostte $12 per persoon, 'n frisdrank $ 2.30 en de keuze was reuze. Spaghetti met allerlei sauzen, warme groenten, salades, fruit, pizza, vis en veel vlees, puree of frietjes, nasi of witte rijst ... you name it. Ook de toetjes zagen er lekker uit en beter, ze waren t nog ook.
Regelmatig werden de vuile borden opgehaald, kwam er iemand vragen of alles naar wens was en werden er schone borden neer gezet. En verdomd, daar was op de valreep van de vakantie toch nog iemand die tegen Rob zei dat ie op een Civil War soldaat leek. We maakten ons al bijna zorgen!
Om 19.30 u waren we thuis, met nog een brood uit de supermarkt zodat we morgen wat boterhammen mee kunnen nemen voor in t vliegtuig. De kids zijn reeds gedouched en hangen, samen met de 'oudjes', voor de tv. En nu is er wel internet dus ik kan t verslag afronden incl een paar foto's van vandaag.
Morgen gaan we hier rond 07.45 u weg, auto inleveren op t vliegveld en dan richting 'bag drop' want officieel zijn we al ingecheckt. Of t zo ook echt werkt merken we morgen wel.
We vliegen om 11.55 u (onze tijd) naar Houston, daar moeten we 2,5 u wachten en dan door naar Amsterdam waar we zaterdag om 08.20 u landen, dat is dan jullie tijd.
Hopelijk zit alles mee en kunnen we rond 9.00 u de taxi in, back home.
Mijn plan is om zaterdagavond nog even een stukje te tikken over de reisdag maar ik beloof niets, t kan ook zondag worden.
woensdag 12 mei 2010
Thanks to ...
... iedereen die leest en soms zelfs reageert!
Ik krijg veel leuke reacties van allerlei mensen, sommige gaan er 's ochtends echt voor zitten met 'n kop koffie erbij en laten de krant al bijna twee weken links liggen of mensen die onze avonturen voorlezen aan de kinderen.
T lukt niet iedereen om 'n reactie achter te laten. Geen idee waar dat aan ligt of wat ik er aan zou kunnen doen maar deze mensen mailen 'n keer tussendoor en dat wordt ook gewaardeerd.
Voor t geval mensen de foto's aan de kleine kant vinden; je kunt ze vergroten door er twee keer op te klikken met de linkermuisknop. De orka wordt dan nog indrukwekkender en de smile van Jarige Rob nog duidelijker zichtbaar.
Ik krijg veel leuke reacties van allerlei mensen, sommige gaan er 's ochtends echt voor zitten met 'n kop koffie erbij en laten de krant al bijna twee weken links liggen of mensen die onze avonturen voorlezen aan de kinderen.
T lukt niet iedereen om 'n reactie achter te laten. Geen idee waar dat aan ligt of wat ik er aan zou kunnen doen maar deze mensen mailen 'n keer tussendoor en dat wordt ook gewaardeerd.
Voor t geval mensen de foto's aan de kleine kant vinden; je kunt ze vergroten door er twee keer op te klikken met de linkermuisknop. De orka wordt dan nog indrukwekkender en de smile van Jarige Rob nog duidelijker zichtbaar.
Manta, Kraken en Believe
Voor de mensen die bekend zijn met Seaworld vertelt de titel niets nieuws. Voor alle andere lezers is t misschien handig om te weten dat de 1e twee namen zijn van achtbanen in Seaworld en de laatste is de naam van de Orka-show.
Vanmorgen rond 9.15 uur gingen we met z'n vieren terug naar Seaworld, Rob bleef weer thuis.
Geen rijen bij de P-plaats, amper een rij bij de ingang en erg korte rijen bij de attracties. Noël ging eerst in 'Manta', een achtbaan die op t uiterlijk van een rog is gebaseerd en waarbij je ook deels door t water gaat. Daarna liepen we naar 'Kraken' maar omdat de wachtrij bij 'Journey to Atlantis' heel kort was besloten de twee jonge helden om daar dan nog maar even snel in te gaan. Bekend van de vorige keer was dat ze er zeiknat uit zouden komen en ja, zo gebeurde t dan ook.
Daarna naar 'Kraken' en terwijl Noël al bijna binnen was wilde Donja toch ook wel mee dus hup, snel er achteraan en wij weer wachten.
De conclusie van zowel Donja als Noël is, na verschillende achtbanen in verschillende parken, dat 'Sheikra' in Busch Gardens toch wel t meest vet is!
Goed, terug naar Zeewereld en op weg naar de laatste missie in dit park; Believe!
De show begon om 12.30 u maar we waren al om 11.30 u bij t Shamu Stadium om zeker te zijn van een plekje. Om 12 u gingen de touwtjes aan de kant en mochten de mensen t stadion in. Dankzij een ijs-popcorn-chips-suikerspin verkoopster wisten we dat vak A en B bekend stonden als "get soaked" en vak C en D dus voor de watjes was. Mooi, dan zijn wij watjes.
We vonden een prima plek in t midden van t stadion en net achter de VIP-bankjes.
De vakken stroomden snel vol en ondertussen liepen verkopers rond met handdoeken, vlaggetjes en snoepgoed. Hoe je t ook went of keert, Shamu levert geld op - of er nu wel of geen trainster gedood is.
- Shamu was de naam van 'n vrouwelijke killer whale die in de jaren '60 in San Diego's Seaworld een show had, ze was ook de 2e vrouwelijke orka die in gevangenschap leefde. Na haar dood in 1971 heeft Seaworld de term Shamu in t leven geroepen als algemene naam voor de orka's die zij gebruiken in shows -
Met een filmpje over dieren die leven in oceanen en 'n quiz over orka's werd de tijd, vlak voor aanvang van de show, gedood. (mhh lullige woordspeling ...) Toen verschenen de trainers aan weerszijden van t water en kon 'Believe' beginnen. Of toch niet? Nee, want eerst werden de Amerikaanse superhelden bedankt en was er respect voor hen en hun familieleden. T ging in dit geval niet om John Wayne, John F. Kennedy of Martin Luther King. Om nog maar te zwijgen van Dawn Brancheau die haar leven gaf aan Seaworld ...
De show begon en ging erg snel. Tuurlijk is t knap zulke grote dieren te kunnen trainen en tja, als ze dan toch gevangen zijn en niet meer zullen zien dan een blauwe bak met water, misschien is t dan voor hen wel zo plezierig om wat te doen te hebben. Ik weet t niet, t blijft een dubbel gevoel.
En t is ook mooi om zo'n inmens dier te zien op springen uit t water op relatief korte afstand. En natuurlijk heb ook ik foto's gemaakt en 1 of 2 x gedacht "ahh, wat schattig!" Maar t blijft dubbel, althans voor mij.
De trainers gaan niet (meer) in t water bij de dieren, wel raken ze hen aan en komen ze erg dichtbij. Als een Shamu gek wil doen kan ie 't zelfde trucje herhalen. Lang of kort haar, met of zonder publiek. T zal de Shamu op dat moment dan worst wezen, denk ik.
Maar alles verliep vlekkeloos en de mensen op de 1e rijen werden inderdaad gigantisch nat gespatterd door de staarten van de orka's. Dit leverde veel hilariteit én foto's op bij de bezoekers die veilig droog zaten, dus ook bij ons.
Ik had t gevoel dat dit extra toegevoegd was in de show om t einde toch nog 'n soort van spectaculair te maken. Of was t sweet revenge van alle Shamu's onder de noemer: 'wij nat, dan jullie ook!'
Na afloop zijn we naar de uitgang gegaan omdat we nog even wilden gaan zwemmen in Aquatica.
Rond 13.30 u waren we daar, eerst wat gegeten en toen 'n plekje gezocht bij een parasol. T was vaak bewolkt maar als de zon er was, was ze fel.
Ik heb twee luie rond-dobber-rondes gedaan en ben later nog even in t golfslagbad gegaan. Donja en Noël vermaakten zich prima in allerlei glijbanen en rond 16.00 u zijn we gegaan. Omdat we nu toch in de buurt waren zijn we de I-Drive noordelijk op gegaan naar Outdoor World.
Alweer?? Ja alweer ... als er 'n visser mee gaat op vakantie kom je nog eens ergens en vooral 3x in dezelfde winkel.
Daarna naar huis, Rob had lang genoeg rust gehad. Na een korte stop at the villa zijn we twee stoplichten verderop gaan eten bij 'Santa Fe Cattle Co' en dit keer ging Rob wel mee. We hebben buiten gegeten en t was lekker en veel. The bill aan t einde van t etentje gaf $ 63 aan (excl fooi) en volgens de koers van t GWK is dat zo'n 46 Euro dus da's nog geen tientje per persoon.
En wat had je dan allemaal op je bord had ... jullie willen t vast niet weten!
Rond 19.30 u thuis en tijd voor de laptop, de tv en even later icecream. Vanmorgen hadden we om de 1 of andere vage reden geen internet dus er was heel wat schade in te halen.
Nu de foto's van vandaag en dan wat opruimen en tv kijken.
Morgen onze laatste echt volle dag hier: online inchecken, nog even shoppen, opruimen, koffers pakken, koelkast legen, vuilnisbakken vullen en de laatste was draaien. En ook hier komt een verslag van!
Vanmorgen rond 9.15 uur gingen we met z'n vieren terug naar Seaworld, Rob bleef weer thuis.
Geen rijen bij de P-plaats, amper een rij bij de ingang en erg korte rijen bij de attracties. Noël ging eerst in 'Manta', een achtbaan die op t uiterlijk van een rog is gebaseerd en waarbij je ook deels door t water gaat. Daarna liepen we naar 'Kraken' maar omdat de wachtrij bij 'Journey to Atlantis' heel kort was besloten de twee jonge helden om daar dan nog maar even snel in te gaan. Bekend van de vorige keer was dat ze er zeiknat uit zouden komen en ja, zo gebeurde t dan ook.
Daarna naar 'Kraken' en terwijl Noël al bijna binnen was wilde Donja toch ook wel mee dus hup, snel er achteraan en wij weer wachten.
De conclusie van zowel Donja als Noël is, na verschillende achtbanen in verschillende parken, dat 'Sheikra' in Busch Gardens toch wel t meest vet is!
Goed, terug naar Zeewereld en op weg naar de laatste missie in dit park; Believe!
De show begon om 12.30 u maar we waren al om 11.30 u bij t Shamu Stadium om zeker te zijn van een plekje. Om 12 u gingen de touwtjes aan de kant en mochten de mensen t stadion in. Dankzij een ijs-popcorn-chips-suikerspin verkoopster wisten we dat vak A en B bekend stonden als "get soaked" en vak C en D dus voor de watjes was. Mooi, dan zijn wij watjes.
We vonden een prima plek in t midden van t stadion en net achter de VIP-bankjes.
De vakken stroomden snel vol en ondertussen liepen verkopers rond met handdoeken, vlaggetjes en snoepgoed. Hoe je t ook went of keert, Shamu levert geld op - of er nu wel of geen trainster gedood is.
- Shamu was de naam van 'n vrouwelijke killer whale die in de jaren '60 in San Diego's Seaworld een show had, ze was ook de 2e vrouwelijke orka die in gevangenschap leefde. Na haar dood in 1971 heeft Seaworld de term Shamu in t leven geroepen als algemene naam voor de orka's die zij gebruiken in shows -
Met een filmpje over dieren die leven in oceanen en 'n quiz over orka's werd de tijd, vlak voor aanvang van de show, gedood. (mhh lullige woordspeling ...) Toen verschenen de trainers aan weerszijden van t water en kon 'Believe' beginnen. Of toch niet? Nee, want eerst werden de Amerikaanse superhelden bedankt en was er respect voor hen en hun familieleden. T ging in dit geval niet om John Wayne, John F. Kennedy of Martin Luther King. Om nog maar te zwijgen van Dawn Brancheau die haar leven gaf aan Seaworld ...
De show begon en ging erg snel. Tuurlijk is t knap zulke grote dieren te kunnen trainen en tja, als ze dan toch gevangen zijn en niet meer zullen zien dan een blauwe bak met water, misschien is t dan voor hen wel zo plezierig om wat te doen te hebben. Ik weet t niet, t blijft een dubbel gevoel.
En t is ook mooi om zo'n inmens dier te zien op springen uit t water op relatief korte afstand. En natuurlijk heb ook ik foto's gemaakt en 1 of 2 x gedacht "ahh, wat schattig!" Maar t blijft dubbel, althans voor mij.
De trainers gaan niet (meer) in t water bij de dieren, wel raken ze hen aan en komen ze erg dichtbij. Als een Shamu gek wil doen kan ie 't zelfde trucje herhalen. Lang of kort haar, met of zonder publiek. T zal de Shamu op dat moment dan worst wezen, denk ik.
Maar alles verliep vlekkeloos en de mensen op de 1e rijen werden inderdaad gigantisch nat gespatterd door de staarten van de orka's. Dit leverde veel hilariteit én foto's op bij de bezoekers die veilig droog zaten, dus ook bij ons.
Ik had t gevoel dat dit extra toegevoegd was in de show om t einde toch nog 'n soort van spectaculair te maken. Of was t sweet revenge van alle Shamu's onder de noemer: 'wij nat, dan jullie ook!'
Na afloop zijn we naar de uitgang gegaan omdat we nog even wilden gaan zwemmen in Aquatica.
Rond 13.30 u waren we daar, eerst wat gegeten en toen 'n plekje gezocht bij een parasol. T was vaak bewolkt maar als de zon er was, was ze fel.
Ik heb twee luie rond-dobber-rondes gedaan en ben later nog even in t golfslagbad gegaan. Donja en Noël vermaakten zich prima in allerlei glijbanen en rond 16.00 u zijn we gegaan. Omdat we nu toch in de buurt waren zijn we de I-Drive noordelijk op gegaan naar Outdoor World.
Alweer?? Ja alweer ... als er 'n visser mee gaat op vakantie kom je nog eens ergens en vooral 3x in dezelfde winkel.
Daarna naar huis, Rob had lang genoeg rust gehad. Na een korte stop at the villa zijn we twee stoplichten verderop gaan eten bij 'Santa Fe Cattle Co' en dit keer ging Rob wel mee. We hebben buiten gegeten en t was lekker en veel. The bill aan t einde van t etentje gaf $ 63 aan (excl fooi) en volgens de koers van t GWK is dat zo'n 46 Euro dus da's nog geen tientje per persoon.
En wat had je dan allemaal op je bord had ... jullie willen t vast niet weten!
Rond 19.30 u thuis en tijd voor de laptop, de tv en even later icecream. Vanmorgen hadden we om de 1 of andere vage reden geen internet dus er was heel wat schade in te halen.
Nu de foto's van vandaag en dan wat opruimen en tv kijken.
Morgen onze laatste echt volle dag hier: online inchecken, nog even shoppen, opruimen, koffers pakken, koelkast legen, vuilnisbakken vullen en de laatste was draaien. En ook hier komt een verslag van!
Abonneren op:
Posts (Atom)