Vandaag is rood, de kleur van ...

maandag 3 mei -

De wekker op 07.30 u gezet want ik had de stille hoop nu eens niet om half 6 of 6 uur wakker te worden.
Helaas, tegen de tijd dat de wekker af zou gaan zat ik alweer 45 minuten beneden aan de laptop.
Vandaag weer lekker thuis ontbeten met z'n allen. Vette hap krijg je hier al genoeg dus slaan we dat tijdens t ontbijt maar wat over, tot groot verdriet van Rob die er niets op tegen zou hebben om wél iedere ochtend bij DENNY's te zitten met een bord vol too much to be good for ya, boy.
Rond 9.15 u gingen we op weg naar Aquatica maar na 10 minuten van huis te zijn moesten we terug: niet alle paspoorten waren aan boord en volgens ons E-ticket moest je een photo-ID bij je hebben dus via 1 van de vele U-turns even terug over de 192 en de passen opgehaald. Via Seaworld en Discovery Cove kwamen we bij Aquatica. Het parkeergeld was thuis al betaald, online met de creditcard.
Bij de entree werden de tassen gecontroleerd (met 'n stokje!) en daarna werd ons E-ticket gescand en moesten we een vingerafdruk maken. Vanaf nu zijn we vast gelegd en kunnen we 14 dagen onbeperkt genieten van Aquatica, Seaworld en Busch Gardens.

Als 1e zagen we de zwart witte Commerson's dolphins en even verderop stond iemand van t personeel met een bepaalde valk die alleen in Florida voorkomt. Mooi dier! We zijn door gelopen en hebben onze spullen gedumpt bij 1 van de vele zonnebedden-met-parasols, vlakbij t golfslagbad. Er was nog plaats genoeg, ideaal.
De attractie 'Dolphins Plunge' stond ons wel aan dus daar als 1e naar toe. Ludwine ging niet mee en zou op ons wachten. Via een trappenhuis liepen Rob, Donja, Noël en ik naar boven en ook hier was t niet druk dus snel aan de beurt. Ik verwachtte een rustige glijbaan, beetje in de stijl van 'n gemiddeld Center Parcs glijbaan en die overleef ik wel. Dus vol goede moed, en benieuwd of ik onderweg de zwart witte dolphins zou zien, dankzij een doorzichtige gedeelte van de glijbaan, liet ik me in de buis zakken en ... voor ik t wist was t donker met kleine lichtjes aan de zijkant ... oke, dit ging nog .. maar ik gilde wel vanwege de snelheid .. en toen werd t donker, gewoon pikdonker en had ik t gevoel alsof ik in zwarte koker naar beneden viel. Ik vond t alles behalve leuk en had geen idee meer hoe ik moest ademen of 'doen'. Toen ik heel even mijn ogen open deed zag ik een stukje van de doorzichtige buis en wist ik dat ik er bijna was.
Ik donderde met een rotvaart uit de glijbaan, t zwembad in, probeerde zo snel mogelijk boven water te komen en normaal te ademen. Dit viel niet mee. De rest stond al op me te wachten en keek me aan met een blik van "wat heb jij dan?"  Zelfs de badmeester on duty vroeg vrij serieus "are you okay, mam'?"
Nou ja, nu wel maar this was definately the last time.
Leuk joh, een waterpark ...

De rest van de dag heb ik de Plunge maar vermeden en koos ik voor de veilige, rustige attracties zoals Loggerhead Lane en Roa's Rapide. Rob, Donja en Noël vermaakten zich prima met alle andere attracties. Achja, je hebt watjes en niet-watjes. Ze hebben allemaal zo hun functie!

Het was warm toen we arriveerden, na een uurtje was het heel erg warm en daarna was het gewoon bloedheet. Je kon amper van de ene naar de andere attractie lopen zonder slippers aan je voeten, t zand was te heet om ook maar even in te gaan staan. Leuk joh, een waterpark ...

Rond 15 uur lagen we allemaal gestrekt in de schaduw en was er weinig actie te bekennen. Donja voelde zich niet lekker en we besloten om naar huis te gaan. We moesten nog postzegels halen, wat boodschappen doen en de bleekhuiden waren ondertussen roodhuiden geworden dus weg wezen hier.
Net voor de uitgang nog deel genomen aan een enquete en toen de auto opgezocht. Eerst de airco maar eens goed laten loeien want oh oh, wat een temperatuur. De meter in de auto gaf aan dat t buiten 96 F was dus dan weet je t wel.
Ludwine, Donja en Noël zijn naar de villa gegaan, Rob en ik naar t postkantoor.
Mike, van de receptie, had ons gisteren al verteld dat je er vroeg moest zijn want de rest van de dag was t er heel druk en weer had de goede man gelijk. T was 16 uur en druk. Nu lag dat niet helemaal aan t aantal mensen in de rij maar vooral aan t tempo van de medewerkers. T kan altijd gebeuren dat iemand vragen heeft of een lastige afhandeling van whatever, tuurlijk. En zo ongeduldig zijn broer en zus ook echt niet. Maar dit was weer zo'n typisch geval van "ik doe alsof ik druk bezig ben terwijl ik gewoon lui sta te doen." Als ik dat tempo had op m'n werk was ik allang op t matje geroepen bij de baas. En terecht ook!
Goed, uiteindelijk was t moment daar dat we aan de beurt waren en we Snelle Jelle konden vertellen dat we stamps nodig hadden voor Europe.

Na t postkantoor gingen we naar de WinDixie. Aangezien Rob nogal voor t Zuiden 'gaat en is', is alles met t woord 'dixie' er in goed. Ik moet toegeven, t is er misschien niet zo XL als in de Walmart maar dat heeft ook voordelen. Je wordt niet afgeleid door de grootte en kunt je beter concentreren op de vreemde dingen die in de schappen liggen. Wat dacht u bv van een wit badstof stuk 'iets' met daarop t logo van WinDixie? Het doel van dit 'iets'? Om de buis van t winkelwagentje draaien zodat je niet met je handen aan t wagentje komt tijdens t voortduwen. T zal wel zijn voor mensen met smetvrees want 'n ander nut zie ik er niet van in.

Bij kassa 4 werden we vriendelijk geholpen en kregen we spontaan een customer card in onze handen geduwd. T ding was al gescand voordat we uit konden leggen dat we uit Nederland kwamen. Ongevraagd deden we mee aan acties en bonussen en kregen we te horen dat we maar liefst $ 1.84 bespaard hadden op onze boodschappen van zo'n $ 50. Prima, we doen t er voor. Zeer attent en gewaardeerd. Thanks!
Dit wordt onze buurtsuper tijdens deze vakantie. Who needs Walmart?
De grote customer card kreeg meneer Dixie himself, kan ie er straks in Nederland mee pronken.
De 2 kleine voor-aan-je-sleutelbos kaartjes gingen naar de ladies. Oh wat een blijdschap en vreugde.

Toen we terug kwamen bij de villa waren de roodhuiden gedouched en ja, rood. En dat deed pijn.
Te voet zijn we naar de Ierse pub gegaan die grenst aan onze community. Je bent toch een opgemerkt fenomeen als je hier loopt, das gewoon niet de bedoeling denk ik.
De muziek was leuk, de bediening vriendelijk en de glazen smerig.
We bestelden een Rib Plate, een Fish & Chips en 3 x Bangers & Mash met 2 cola, 1 sprite, 1 jus d'oranje en 1 Guiness. Op de fris zat weer de bekende refill, op de Guiness helaas (voor Rob) niet. Tijdens t eten werd Noël misselijk en besloot hij zijn bord voor de verandering eens niet leeg te eten.
De rekening viel ons in 1e instantie tegen, net over de $ 100, maar toen we t later nog eens omrekenden naar Euro's viel t eigenlijk wel mee voor hetgeen we gehad hadden + tax + fooi.

Terug naar huis, de roodhuiden gingen nog even zwemmen en de oudjes (!) hielden zich bezig met t schrijven van alvast wat kaarten voor t thuisfront.
De pijn van t verbranden was bij Donja inmiddels al gezakt maar Noël vond t niet fijn en ging slapen.
Hopelijk helpt de laag aftersun en is t morgen allemaal anders en dan vooral niet rood!